Tutturdum gidiyorum gibi gelebilir sizlere fakat derdim o değil bir adamın öyküsü birçok adamın öyküsüne dönüştü artık sadece ben yahut çevremdekiler değil tüm insanlığın gidiş noktası bir adamın hikayesi.Şimdide başka bir adam başka bir hayat başka bir hikaye.
Tutsaktı kendi içindeki kirli odada her taraf aydınlık fakat o zorlukta bazen dalar giderdi uzaklara duvarlarına yansırdı ağaçlar kulaklarında hissederdi kuş seslerini aldırmazdı bazen arkasından bağırmama önceleri önemsemiyor derdim beni fakat anladım ki duymazmış bazen.Ona bakarken için için o görmezmiş sadece kendi hayal dünyasında yaşarmış herşeyi dünya onun için bir dört duvarmış bazen o ise bu duvarların arasında ki mahkum bedene hapsolmuş kirli bir ruh gibi.O hep öyle söylerdi.Çoğu zaman alkolde bulurdu kendini ,benliğini çoğu kezde kafayı.Hiç unutmam dediğini bazen bir içki şişesi yaşam destek ünitesi derdi, hak vermiyor değilim ona bazen o kadar doğru söylerdi ki.
Bir bakarsın bu havalarda dolanan mülayim bir benlik gibi hissettirirdi bazense gürleyen dağlar çılgınlaşan deniz gibiydi durduramazdın kabına sığmaz taşardı,taştığında da Nuh'un tufanı gibi katardı önüne ne gelirse sürüklerdi.Neden böyle olduğunu sorduğumda boş ver derdi.Boş ver veremezdim ama onun kendini yiyip bitirmesini boş veremezdim.Ne kadar uğraştımsada bulamadım neden böyle olduğunu.
Bir akşam onun çöküntü barınağına giderken duydum öfkesinin acımtırak sesini.Camdan baktığımda gördüm sinirli, yabani ve bir o kadarda masum bedenini.Çırılçıplaktı elinde bir çello ile harikalar yaratıyordu.Tellerine öyle dokunuyordu ki elleri parçalanıyordu kan revandı fakat o aldırmıyordu sanki görüyordum aramızda değildi kimbilir hangi hayal aleminde bir melekle sevişiyordu çalıyordu sürekli zavallı çellonun azraili gibiydi.Çaldı,Çaldı,Çaldı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder