Ağlayan Şehir

yalnızlığın gem vurduğu, at koşturduğu yerdi

bizim tek başımıza sıkıldığımız kalabalık.

yer yer rastlamak mümkündü kuru gözyaşlarına,

ruhlarımız esir kampında hepsi kurbanlık.

ağlardık bizde sık sık, câbeca

duyan olmazdı sesimizi bu kalabalıkta

bazen sevişirdik gök kubbenin altında,

yalnızlıkla...

utanmazdık, sıkılmazdık bunları icra ederken

ruhlarımız kirlenmişti zaten ezelden,

kükrerdik, yırtınırdık kafesteki aslan misali

fakat hepsi beyhude gelirdi, beyhude giderdi.

çare yok, hiç de olmamıştı zaten

kurtuluşu arayan bizim gibi binlerce neferden,

arda kalan sadece ağır gaziler

onlarda yorgunlar.

en son katrenin düştüğünü görünce

inanmıştım ağlayan şehire,

o gün o şehir yalnız kalmasın diye

bende ağladım delicesine...