Yeryüzünden Notlar 3

Güneşin biraz kaypak biraz arsız ışıklarıyla aydınlandık bugün.İnsanlar kıpırkıpır işe yahut okula koşuyordu, bense arşınladığım yollar hakkında seyre dalmıştım düşüncelerin babında.Birden dank etti durdum ve insanlığa baktım yeryüzünde ki yaşayan bedenlere...Hepsi yorgun ve somurtkan görünürdü fakat bugün bir farklılık yeni bir vizyon vardı hepsinde.Güneş onlara pozitif enerji yüklüyor, sayısızca problemleri göz ardı ettiriyordu.Hiçbirinin farkında olduğunu sanmıyordum.Umarsız yaşamayı kendine amaç edinen insanların yeni bir güne böylesine neşeli, böylesine rahat ve böylesine pozitif olmaları bende sayısız kuşkuyu kış uykusundan uyandırıyordu.Neden sorusunu üç kez ardarda sordum kendime.Yaşayan ölüler yahut ruhsuz bedenler bugün neşeliydi.Tanrı sanki hepsini azad etmişti.

Sitemkarlığım mutluluktan mutsuzluk duymak değil kastım şudur ki aylarca insanın üstüne kene gibi yapışmış bu somurtkanlık nasıl bir sabaha uyanışta geçiyor yahut benim tebssümlerim neden güneş açınca kutup yıldızı misali kayboluyor.Neden?Neden?Neden?

Ben çıkmaz sorularımla başbaşa kalıyorum geceleyin yani şu saatlerde mutluluğumun tadını çıkarıyorum insanlara rağmen ve içimde ki umutsuzluk zuhur ediyor yeniden...İşte ben ait olduğum sisli geceye kavuşuyorum, hırçın dalga seslerini kulaklarımda duyuyorum, bağırıp çağırıyorum ve kendimi artık huzurlu hissediyorum.

Keşke her gün güneşli olsa da insanlar insan olsa ben mutsuzluğa rağzıyım yeter ki onlar insan gibi davransınlar ben romanda ki CRUEZO da olurum hani şu ıssız adada yanlız başına kalan adam.Yeter ki insanlar insan olsun ben konuşmamaya da yazmamaya da rağzıyım.Yeter ki doğan yeni bir çocuk sadece doğduğunda ağlasın yeter ki...